opis
Smukleń pryskacz, przypominający nieco miniaturowego rekina, zasiedla wody dolnej Amazonki i Rio Para. Akwaryści Europy znają go już od roku 1905. Samce osiągają długość 8 cm, samice są mniejsze i mają krótsze płetwy.

rozmnażanie
Rybka ta ma szczególny, unikalny w świecie ryb sposób składania ikry: poza wodą. Akwarium, w którym żyje smukleń pryskacz musi być dokładnie przykryte szybą, (nie tylko zapobiegającą wyskakiwaniu ryb, ale także będącą podłożem, na którym samica może składać jaja). Odległość między powierzchnią wody a szybą powinna wynosić 5-8 cm (1). Podczas tarła samiec i samica wyskakują z wody w kierunku szyby, gdzie następuje złożenie kilku jaj połączone z ich zapłodnieniem. Proces ten powtarza się wielokrotnie, aż do wypróżnienia jamy brzusznej samicy z jaj. Samiec uderza płetwą ogonową o powierzchnię wody; w ten sposób spryskuje rozwijające się jaja, co chroni je przed wyschnięciem. W czasie jednego okresu godowego samiec może odbyć tarło z kilkoma samicami. Inkubacja ikry trwa 36 godzin. Opieka samca ustaje z chwilą, gdy z jaj wylęgną się larwy i opadną do wody. W intensywnej hodowli umieszczone na szybie jaja spryskuje się regularnie wodą za pomocą gęsiego pióra; inkubacja przebiega w małych zbiornikach wylęgowych, w których głębokość wody wynosi 1 cm. Woda powinna mieć 24-26°C, pH 6,0-7,0, twardość 10°dGH i do 2°dCH. Zbiornik wylęgowy należy lekko przewietrzać, a kiedy larwy zaczynają swobodnie pływać, należy podnieść poziom wody do 5 cm. Larwy są bardzo drobne i muszą dostawać najdrobniejszy pokarm: mikroskopijne wrotki (Rotatoria) lub orzęski z rodzaju Paramecium hodowane w monokulturze. Po tygodniu młode mogą już jeść larwy solowca.

hodowla
Smukleń pryskacz znakomicie uzupełnia akwaria zbiorowe, w których żyją drobne gatunki ryb pochodzące z Ameryki Południowej. Szczególnie korzystnie wygląda w akwariach typu "dziewicza puszcza" lub w paludariach.
Powinien być trzymany w zbiornikach z odpowiednio dużą powierzchnią otwartej wody, odpowiednim miejscem do tarła, z przyćmionym światłem i ciemnym dnem. Częste walki między samcami nie są niebezpieczne. Copella vilmae i C. metae należą wprawdzie do tego samego rodzaju i mają bardzo podobny kształt ciała, ale rozmnażane są rzadziej. Przy tym jedynie C. arnoldi charakteryzuje się tak niezwykłym sposobem rozrodu; pozostałe dwa gatunki składają jaja na zanurzonych liściach roślin wodnych.